Ástin á bókum

Það hefur varla farið framhjá nokkrum sem skoðar þessa síðu eða sem þekkir mig, að ég er algjör bókaormur. Nú bý ég í húsi sem er á tveimur hæðum, en á stigapallinum eru bókahillur sem hafa að geyma þær bækur sem ég hef sankað að mér en á eftir að lesa. Þær bækur sem ég á eftir að lesa fylla þær bókahillur og gott betur en það.

Um daginn útbjó ég svo plaköt sem ég setti í ramma og lét manninn minn hengja upp fyrir ofan hillurnar mínar. Það er til svo mikið af flottum tilvitnunum um bækur á netinu, sem búið er að setja svo flott upp – en þar kemur íslenskuperrinn upp í mér. Ég vil reyna í lengstu lög að forðast enskan texta á veggjunum hjá mér – þótt á því séu tvær undantekningar.

Plakötin útbjó ég á síðunni canva.com, en ég fann þá síðu hjá stelpu sem ég kannast við sem bloggar á einfaltlif.wordpress.com. Þar er hægt að útbúa allskonar plaköt, dreifildi og annað, og þar er aðgangur að allskonar myndum, leturgerðum og öllu því sem þarf til að setja upp plakat. Grunnurinn er ókeypis, en hægt er að kaupa aðgang að fleiri myndum og leturgerðum.

Hér má nálgast veggspjöldin sem ég útbjó, í einni pdf skrá. Ég bað svo bara um að þetta yrði prentað á veggspjaldapappír hjá Pedro myndum.

Bækur eru ekki bara góðir vinir og afþreying, heldur eru margar þeirra líka fallegt stofustáss. Ég hef því sigtað út þær fallegustu úr safninu og stillt þeim upp í glerskápnum í stofunni.

Eins og margir þá klæðist ég mest megnis heimafötum þegar ég er heimavið. Upp á síðkastið (síðustu 2 ár) hef ég haft gaman að því að eignast stöku heimaboli sem endurspegla mig, og þá sér í lagi ást mína á tungumálinu og bókunum.

Svo að sjálfsögðu á maður margnota poka til að taka með sér á bókasafnið (og Hertex..), en tveir þeirra voru tækifærisgjafir – sem mér er annt um og mikið notaðar.

Það er stundum bara einfaldlega svo gott að setjast niður, umkringdur bókum. Ég er nú ekki mjög andlega þenkjandi, ef svo má segja, en mér þykir alltaf sérstakt andrúmsloft í kringum bækur. Þær eru þungar, stöðugar, þær eru eins og klettur. Þær eru þöglar, en tilbúnar að taka í höndina á þér.

Ég elska bókasöfn, og Amtsbókasafnið er alveg dásamlegur staður. Mér finnst það þó hafa verið afturför þegar það var ekki lengur skylda að hafa hljóð á bókasafninu – en ég fæ mig aldrei til að tala hátt, og sussa alltaf á stelpurnar ef þær eru með læti. Hinsvegar, þá hefur Amtsbókasafnið verið að gera dásamlega hluti til að auka heimsóknir á safnið, t.d. með spilaklúbbum, fræðsluerindum, skiptimörkuðum o.fl.

Ég nota Gegni.is mikið, og er sjálfsagt stærsti notandi vefsíðunnar sem er ekki bókasafn eða bókasafnsfræðingur. Þegar ég opna Google Chrome, þá eru vinsælustu heimasíðurnar sem ég heimsæki, í þessari röð; netbankinn, Gegnir.is, fasteignir.is og stuttu seinna Goodreads.com.

Ég elska ekki bara að lesa bækur. Ég elska líka að lesa um bækur, fylgjast með því sem er að koma út, fletta upp hinum og þessum höfundum til að sjá hvað hefur verið gefið út eftir þá á hinu ástkæra ylhýra, skoða blogg um bækur o.s.frv.

Með því að lesa bækur lærum við gjarnan ýmislegt um okkur sjálf. Við lærum að þekkja hver við erum, hver við erum ekki og hver við viljum vera. Við lærum ný orð, eflum kunnáttu okkar í tungumálinu – sem veitir ekki af! – við kynnumst hugsuðum fyrri tíma, og komumst að því að við erum ekki ein.

Dætur mínar hafa alist upp við að það eru bækur allstaðar. Þær hafa líka alist upp við það að mamma þeirra er sífellt að koma með bækur heim, eða með nefið ofan í bók. Þær koma reglulega með mér í Hertex, þar sem ég næli mér í ýmsa eldri gullmola. Síðast þegar ég tók eldri dóttur mína með mér, þá áttaði ég mig á því að hún er búin að læra af mér. Hún keypti fleiri bækur en ég!

Um daginn lásu dætur mínar sitthvora skáldsöguna, sem hvor um sig var yfir 400 bls. Ég hafði lofað þeim verðlaunum þegar þær lykju við þær, hvort sem það yrði á þessu ári eða næsta eða þarnæsta. En svo kom að því, ég var rukkuð um verðlaunin. Ég sneri mér á Facebook til að fá ráð um hvað teldust hæfileg verðlaun fyrir þessa frammistöðu. Það voru misjafnar skoðanir, allt frá annarri ferð á bókasafnið til leikhúss. Þá áttaði ég mig á því að það er kannski ekki sjálfgefið að börn á áttunda og tíunda ári ljúki við 400 blaðsíðna bækur eins og að drekka vatn. En ég áttaði mig líka á því að ég vil alls ekki að þær líti á það sem eitthvert sérstakt afrek, með því að verðlauna þær eitthvað gríðarlega. Við ákváðum því að fara með þær í ísbúð, en það höfðum við ekki gert í háa herrans tíð. Þær voru bara mjög sáttar, og nú verður gaman að sjá hvað þær lesa á næstunni!