Tag: Lestur

Hús andanna var fyrsta bókin sem ég las eftir Isabel Allende. Sagan þótti mér heillandi þótt ég ætti svolítið erfitt með þann hluta sem fellur undir töfra í hugtakinu töfraraunsæi. Hins vegar var eitthvað við hana, því ég er langt komin með að lesa það sem þýtt hefur verið eftir Allende.

Maður sem heitir Ove e. Fredrik Backman fór sigurför um landið (eða heiminn?) þegar hún kom út, enda stórskemmtileg bók sem tekur samt líka á átakanlegum málum. Það er búið að gera bíómynd (þótt ég hafi ekki séð hana) og svo var settur upp einleikur með Sigga Sigurjóns sem var gríðarvel heppnaður. Ef þú hefur ekki lesið hana, þá mæli ég eindregið með að þú gerir það nú þegar!

Margar gamlar sígildar bækur falla í kramið hjá mér og Anna Karenína eftir Leo Tolstoj þótti mér alveg frábær! Mér finnst gaman að lesa um þennan tíma þegar konur klæddust síðkjólum og ástin var ekki sjálfsögð.

Ómunatíð e. Styrmir Gunnarsson rakst ég á fyrir nokkrum árum síðan í nytjagámnum sem var og hét. Ég vissi ekkert um þessa bók, en þegar ég las aftan á hana og sá að þetta var saga þeirra hjóna af baráttu við geðsjúkdóm greip ég hana með mér. Sagan hafði mikil áhrif á mig, og setti í samhengi hvernig lífið hlýtur að vera fyrir fjölskyldu þess sem þjáist af geðsjúkdómi. Alls ekki löng bók, en stór á annan hátt.

Mýs og menn e. John Steinbeck. Almennt elska ég allt sem John Steinbeck skrifaði, og mýs og menn er engin undantekning. Bækur Steinbecks eru á kjarnyrtu og fallegu máli, og mér þykir persónusköpun hans yndisleg.

Stúlka með perlueyrnalokk e. Tracy Chevalier. Ég var frekar efins með þessa þegar ég byrjaði á henni, en hún hreif mig með sér. Ég elska sögulegar skáldsögur, og þessi er alveg prima.

Tilræðið e. Yasmina Khadra. Þessi bók er mjög sérstæð. Fjallar um það þegar maður fær upphringingu þess efnis að konan hans hafi látist í sprengingu á veitingastað, og jafnvel beri ábyrgð á sprengingunni. Þetta kemur eiginmanninum í opna skjöldu, og við fylgjumst með honum takast á við þetta og leita skýringa.

Vonarstræti e. Ármann Jakobsson. Söguleg skáldsaga – og alveg listilega vel gerð! Hún fjallar um Skúla og Theódóru Thoroddsen á umbrotatímum í sögunni, þegar Ísland stefndi í átt að sjálfstæði. Þetta er mjög vel unnin heimildaskáldsaga, og persónurnar svo lifandi og skemmtilegar. Theodóra varð hreinlega vinkona mín við lesturinn.

Hér er fyrri póstur um uppáhalds bækur.

Nú höldum við áfram að tala um bækur, en í þessum pósti tökum við fyrir einn nóbelsverðlaunahafa, og tvo af mínum uppáhalds íslensku höfundum.

Það hefur bara ein bók eftir Tessu de Loo verið þýdd á íslensku, en það er bókin Tvíburarnir. Bókin fjallar um tvíburasystur sem eru aðskilar og aldar upp hvor á sínu heimilinu, þar sem önnur býr við harðræði en hin við ást og umhyggju. Sem gamlar konur hittast þær aftur, og við fylgjumst með þeim rifja upp gamlar minningar og kynnast upp á nýtt. Sagan var hugljúf en á köflum strembin, en heilt yfir mjög góð. Textinn var skemmtilegur, og oft hnyttinn. Það eru komin rúm tíu ár síðan ég las þessa bók en ég minnist þess enn þegar verið var að lýsa píanókennaranum sem var í svo þröngum buxum að það sást greinilega hvort hann geymdi liminn í hægri ellegar vinstri buxnaskálminni.

Sem unglingur var ég viss um að íslenskir miðaldra karlkyns rithöfundar væru það leiðinlegasta í heimi; menn eins og Hallgrímur Helgason, Einar Kárason, Ólafur Jóhann Sigurðsson og nafni hans og sonur Ólafsson, o.s.frv. En svo fékk ég bókina Aldingarðinn senda í bókaklúbbi Uglunnar. Bókin hefur að geyma tólf smásögur sem eiga það sameiginlegt að fjalla um ástina. Ég hafði aldrei lesið smásagnasafn, og hafði ekki mikinn áhuga á svona miðaldra íslenskum karlkyns rithöfundum, en gaf þessu séns. Ég var rétt byrjuð í Háskólanum á þessum tíma og hefði átt að vera að lesa fyrir Rómarrétt, en ég gleypti bókina í mig á sólarhring, og eftir þetta er Ólafur Jóhann Ólafsson einn af mínum uppáhalds íslensku höfundum. Og ég losnaði við fordóma gagnvart þessum hópi rithöfunda!

Doris Lessing fékk nóbelsverðlaunin í bókmenntum árið 2007. Grasið syngur er fyrsta bók hennar og einnig fyrsta bókin sem ég nældi mér í eftir hana. Bókin gerist á fimmta áratugnum, þar sem núna er Zimbabwe, og grunnstef bókarinnar er kynþáttamismunun í landinu, sem þá var bresk nýlenda. Bókin byrjar með frásögn af morði; þar sem hvít kona er myrt af svörtum þræl sínum. En bókin sjálf er svo saga konunnar fram að þeim tíma að hún er myrt. Lítil og þunn bók, en vel þess virði að lesa.

Kristín Marja Baldursdóttir hefur skrifað margar góðar bækur, en ein þeirra er Hús úr húsi. Bókin fjallar um konu sem flyst heim til móður sinnar eftir skilnað, og tekur að sér að leysa ófríska vinkonu sína af, en sú tekur að sér heimilisþrif. Í gegnum þrifin kynnist hún allskonar fólki, og finnur að lokum lífsneistann aftur. Kristín Marja er einn af mínum uppáhalds íslensku rithöfundum, en bæði bækurnar um Karitas og Mávahlátur eru mjög góðar.

Það væri mjög gaman að heyra skoðanir annarra á þessum bókum, ef þið hafið lesið þær. Svo minni ég á að ég skrifa alltaf eitthvað smávægilegt um hverja bók fljótlega eftir að ég lýk henni hér, og öllum er velkomið að fylgjast með og leggja orð í belg! Annars má finna fyrri færslu um uppáhalds bækur hér.

Ég segi „uppáhalds bækurnar“ mínar, en sannleikurinn er sá að ég á ekki uppáhalds bækur. Ég hef lesið of margar bækur sem mér þykja góðar til að geta átt uppáhalds bók eða bækur.

Ég hef haldið lista yfir allt það sem ég hef lesið frá því árið 2006, með titli, höfundi, blaðsíðutali og degi sem ég lauk við bókina. Alls telur listinn í dag rúmlega 550 bækur, en þær væru fleiri ef ég hefði ekki farið í 6 ára háskólanám í millitíðinni og eignast tvö börn – en þeim fjölgar býsna hratt þessar vikurnar.

Mig langar að taka hérna nokkrar eftirminnilegar bækur fyrir, þrátt fyrir að það sé langt síðan ég las sumar þeirra, þá er eitthvað við þær sem fær þær til að festast í minninu.

Ég hef lesið allar þrjár bækur Alice Sebold sem hafa komið út. Svo fögur bein þótti mér alveg frábær glæpasaga, sem ég held ég muni aldrei gleyma. Síðar sá ég myndina, en eins og gjarnt er með myndir sem eru gerðar eftir bókum og bókaorma; það var ekki að gera sig. Mér fannst myndin ekki bara skemma söguna, heldur fannst mér myndin bara allt of „arty farty“ fyrir sögu sem er í grunninn glæpasaga.

Bókin Heppin er líka eftir Alice Sebold, en sagan segir frá upplifun Alice af nauðgun, eftirmála hennar og áhrifum nauðgunarinnar á líf hennar. Bókin dregur nafn sitt af því að þegar hún tilkynnti árásina til lögreglu, sögðu lögreglumennirnir henni frá því að þeir hefðu fyrir einhverju síðan fundið stúlku á sama stað og hún varð fyrir árásinni, nema henni hafði verið nauðgað og svo hefði hún verið myrt. Þannig Alice væri heppin!

Glæpur og refsing e. Fjodor Dostojevski er eitt af stóru nöfnunum. Ég man að ég var lengi með hana, þetta var ekki texti sem maður las hratt. En þrátt fyrir að hún væri kannski þyngri en það sem ég las á þessum tíma, þá hugsa ég enn reglulega til Raskolnikovs. Dostojevski skrifar þannig að manni líður eins og Raskolnikov, og finnur örvæntingu hans.

Svo náttúrulega er það Jane Eyre e. Charlotte Bronte. Það er í raun lítið um hana að segja en sagan er yndisleg. Sagan er klassísk og ekki ein af þeim þyngri, svo hún er góð byrjun á klassískum bókmenntum!

Jan Guillou datt ég um á útsölu í Eymundsson fyrir mörgum árum, en ég keypti báðar bækurnar hans sem voru þar; annars vegar Leiðin til Jerúsalem og hins vegar Musterisriddarann. Þessar sögur þóttu mér yndislegar, og ég hef sjaldan orðið jafn spæld og þegar ég komst að því að þriðja bókin hefði aldrei verið þýdd, og þríleikurinn því ófullkomnaður. En samt sem áður voru bækurnar báðar alveg frábærar, og henta vel fólki sem finnst gaman að lesa sögulegar skáldsögur.